วันนี้ยังคงอารมณ์ต่อเนื่องจากเมื่อวาน
ตอนเช้าได้ไอเดียในการแก้ปัญหา
ก็เลยแก้ไอโฟนที่บริคให้กลับกลายมาเป็นไอพอดทัชได้สำเร็จ
พอได้แล้ว ก็เลยรีบโทรไปบอกเจ้าของเครื่อง
จริงๆ ต้องเรียกว่าโดนโทรจิกมากกว่า
ตั้งแต่ดึกคืนวันอาทิตย์ จนถึงเช้าวันอังคาร
โทรมาอย่างกะ call center
ให้ตายสิ พับผ่า
กลัวขโมยเครื่องไปเหรอไง
แก้ก็แก้ให้ฟรี
เป็นคนทำให้เจ๊ง ฤาก็ไม่ใช่
ทำไมต้องทำอย่างกะช่างซ่อมที่ MBK ด้วยฟร่ะ
โทรไปบอกว่าทำเป็นไอพอดทัชได้แล้ว จะให้ทำต่อ (อันล๊อคซิม) ไหม
เจ้าของบอกว่า เอาแค่นี้แล้วกัน ไม่ต้องทำต่อแล้ว
ก็เลยนัดคืนตอนบ่ายสาม ที่ BTS
และแล้วก็มีโทรศัพท์โทรจิก ตั้งแต่บ่ายสอง
ตกลงเอาไงฟร่ะ
เอ็งไม่ต้องไปเรียน แต่ข้าต้องทำงานนี่หว่า
นี่ข้าไปอ้อนวอน กราบกรานขอให้เอ็งเอาเครื่องมาให้ซ่อมเหรอไงฟร่ะ
แบบนี้ ครั้งเดียวเลย ครั้งหน้า ต่อให้บริค ก็ช่วยตัวเองเหอะ
เด็กไรฟร่ะ ไม่มีสัมมาคารวะ ไม่เคยไหว้ ไม่เคยขอบคุณ
เจอหน้าคำถามแรก “เท่าไหร่”
เฮ้ย.. นี่ตรูไปรับจ้างมันตั้งแต่เมื่อไหร่
เค้าไปมีตติ้งกัน ก็เพราะจะได้รู้จักคนมากขึ้น ไม่ใช่ไปซ่อมเครื่อง หรือแก้ปัญหาให้แล้วเก็บตัง
พอบอกไม่คิดตัง ก็หยิบไอโฟนไปจากมือเลย
ก่อนเดินออกไป หันกลับมาถามว่า
“นี่ผมเอาซิมใส่แล้วใช้ได้เลยหรือเปล่า”
อ้าว… แล้วที่ข้าโทรไปบอกเอ็งอ่ะ ไม่เข้าใจเลยเหรอ
-*-
รมณ์เสีย
เด็กสมัยนี้
มีแต่แย่ กับแย่
หุหุ