กลางดึกในยามวิกาล
แมวดื้อสะดุ้งตื่นขึ้นมา
แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก
ลุกขึ้นยืนก็แล้ว เดินก็แล้ว
ล้างหน้า ล้างตา
กินน้ำเย็น กินน้ำอุ่น
ก็ไม่หายสักที
สูดยาดม ยาหม่องน้ำเข้าไป
ก็ยังไม่ดีขึ้น
สุดท้ายก็เลยต้องไปโรงพยาบาล
ระหว่างทางรู้สึกอึดอัดมาก
ร้อนไปหมด
หยิบกระดาษแข็งใบปลิวโฆษณาบ้านจัดสรรติดมือไปด้วย
นั่งพัดลมเข้าหน้าตลอดเวลา บนรถแท๊กซี่
พอลงจากรถได้ ก็จ้ำอ้าวเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน
หมอตะโกนถามว่าเป็นอะไร
(สงสัยกลัวเป็นหวัด2009)
เลยบอกว่าหายใจไม่ออก
(มาช่วยตรูเร็วๆ เฟร้ย.. หายใจไม่ออกแล้ว)
หมอให้พลิกหงาย พลิกคว่ำอยู่ได้
ฟังปอด ข้างหลัง ข้างหน้า ข้างๆ
แล้วบอกว่าหายใจมีเสียงดัง
(จังหวะนั้น..ตรูก็รู้เฟร้ย ก็มันหายใจไม่ออกอยู่นี่)
จากนั้นพยาบาลก็เอาหน้ากากมาครอบ
..พ่นยา..
..
..
หายใจดีขึ้น
แต่ยังเหนื่อย
หมอก็เลยให้นอนเฝ้ารพ.
เอ้ย.. นอนเช็คอาการที่รพ.
ขึ้นเตียงแล้ว บุรุษพยาบาลก็ไปส่งห้องมืด
เอ็กซ์เรย์ช่องอก แล้วก็ขึ้นห้องพักคนไข้ด้านบน
เจาะเลือด ให้น้ำเกลือ
เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย
แมวดื้อก็หลับยาวเลย
ในใจคิดว่าอย่าเป็นไข้หวัด2009 นะเฟร้ย
ทำงานอยู่ออฟฟิศสัปดาห์ละ 6 วัน
ออกไปแรดวันเดียว ยังจะติดอีก
ถ้าเป็นเค้าเรียก “ซวย” จริงๆ
จากนั้นก็หลับๆ ตื่นๆ ทุกชั่วโมง
เพราะหมอ-พยาบาล หมั่นมาเช็คตลอด
พอตอนสาย ก็มีคนไข้อีกเตียงมาอยู่เป็นเพื่อน
(ห้องคู่ – สองเตียง)
หวานใจมาเยี่ยมตั้งแต่สายๆ
เป็นห่วงเพราะแมวดื้อโทรไปปลุก (ตอนเช้าแล้ว)
พอหวานใจกลับไป ท่านแม่ก็มาเยี่ยม
มานอนหลับ (เฝ้า) อยู่ข้างๆ จนกระทั่งค่ำๆ
น้องลูกพรุนก็มา
พอท่านแม่กับน้องลูกพรุนจะกลับ
koonkwang ก็แวะมาเยี่ยม
(HBD จ้า)
ตอนค่ำๆ นี้อาการดีขึ้นมากแล้ว
กินอาหารได้ปกติ
มื้อเย็นฟาดซะเรียบ
หุ..หุ
ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าออกจากรพ.หล่ะ
ไม่ต้องมีคนมารับ กลับเองเลย
น่าฉงฉานคนป่วย อิอิ
โอ้ว… เดี๋ยวนี้เก่งใหญ่แล้ว มี gravatar ด้วย อิอิ
^^
เอารูปใส่ในบลอคด้วยค่า เพิ่มอรรถรสในการชม 55