ถึงแม้นิสัยการถ่ายภาพอาหารก่อนซัดโฮก
จะซึมซับเข้าสู่กระแสเลือดหลายคนไปแล้ว (รวมถึงแมวดื้อด้วย)
แต่บางครั้ง ก็มีปัจจัยขัดขวางการสร้างสรรค์งานศิลป์
อาทิเช่น
บุคคลที่เข้าร่วมในวงอาหาร
หากมีผู้ใหญ่ หรือผู้ที่ไม่ได้สนิทสนมมากนัก มานั่งอยู่ด้วย
ก็ควรละเว้นการแสดงความอาร์ต
ปล่อยให้ผ่านไป
(แต่ถ้าเป็นครอบครัวแมวดื้อนะ คุณตาคุณยาย ขยับจานให้ถ่ายรูปเลยแหละ)
ประการต่อมาก็คือเรื่องแสง
อาหารบางประเภทจะสวยมาก เมื่อมีแสงพอเหมาะ
แต่บางโอกาส เราไปอยู่ในสถานที่ไม่อำนวย
เช่น อยู่ในผับ แสงมืดๆ แต่เชอร์รี่ในแก้วเหล้ามันสวยจริงๆ
ถ่ายมายังไง มันก็ไม่สวย เชื่อดิ
อย่างมาก ก็ได้แสงสลัวๆ พอเดาได้ว่าคืออะไรแค่นั้น
ถ้าจะบ้าพลัง ยิงแฟลช ใช้กล้องเทพ หรือจัดไฟจัดแสงธรรมชาติ
อันนั้นก็ขอเหอะนะ
ทำอะไรให้ง่ายสักนิด เวลาสนุก อย่ามาทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากเลย
ประการต่อมาก็คือความซ้ำเดิม
จริงอยู่ ถึงแม้ว่าการสร้างสรรค์มุมกล้องมีไม่จำกัด
แต่บางครั้งอาหารมันก็จานเดิม ถูกจัดมาแบบเดิมๆ
ถ่ายภาพมุมก้มก็แล้ว มุมเงยก็แล้ว เห็นเสี้ยวเดียวก็เดาได้แล้ว
แบบนี้ก็ควรจะละเว้นไปสักช่วงเวลาหนึ่ง
เพื่อไม่ให้เกิดความจำเจ
อันเป็นตัวขัดขวางอารมณ์ศิลปิน
ประการต่อมา อันนี้เรียกว่าสำคัญมาก
นั่นคือเพื่อปากท้อง
เวลา “หิวจัดจัด” เรามักจะเก็บความอาร์ตไว้เพียงในใจ
ขอท้องอิ่มก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน
ภาพจานเปล่า จึงมักพบเห็นจากกลุ่มที่เน้นการซัดโฮกเป็นหลัก ถ่ายรูปเป็นรอง
หลายครั้งที่แมวดื้อจะใช้วิธี snapshot คือครั้งเดียวจบเลย ไม่เผื่อ ไม่จัดมุม ไม่ปรับนั่นโน่นนี่เกินจำเป็น
บางครั้งมันเป็นบททดสอบเรื่องเทคนิค และความเข้าใจในการถ่ายรูปของเราได้เหมือนกัน
เราเข้าใจความไวแสงไหม แหล่งกำเนิดแสง ความเร็วชัตเตอร์ รูรับแสง
พอเราเข้าใจ “การได้ภาพ” ก็ไม่ยากนัก
ส่วนจะสวยหรือไม่ องค์ประกอบจะเป็นอย่างไร อันนั้นก็ว่ากันทีหลัง
ภาพในชุดนี้ แมวดื้อ snapshot ตอนไปเดินเล่นเยาวราชกับติตี้
และด้วยความหิวจัด ประกอบกับร้านข้าวต้มอยู่ริมถนนที่มีรถผ่านไปมา เลยได้อย่างที่เห็น
ส่วนรสชาติของอาหาร ถือว่าใช้ได้เลยนะร้านนี้ ราคาไม่แพงด้วย ขายตลอด 24 ชั่วโมง
กินปลา (ทอด) จะได้ฉลาด
ยำกุนเชียง อาหารจานง่าย ที่ทำเองที่บ้าน มักไม่อร่อย
หมูสับไข่แดง
แมวดื้อโตมาด้วยเมนูนี้เลย
ตอนประถม ท่านแม่ซื้อมาเป็นกับข้าวมื้อเย็นแทบทุกวัน
แกงจืดเต้าหู้สาหร่าย
ซดน้ำร้อนๆ คล่องคอ
เพิ่มวิตามินจากผักบ้าง