ตอนเด็กๆ แมวดื้อเคยป่วยเป็นตับอักเสบ
ตอนนั้นยังแยกชนิดไม่ได้ ไม่ใช่ตับอักเสบ A ไม่ใช่ตับอักเสบ B
จะเรียก ไม่ใช่ A ไม่ใช่ B ก็ดูจะไม่สื่ออะไร
สุดท้าย ถึงตอนนี้แม้จะมีการศึกษามากขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นที่ป่วยมันเป็นเชื้ออะไรกันแน่
จากการวินิจฉัยในคลินิกเล็กๆ บอกเป็นไข้หวัดใหญ่
เมื่ออาการไม่ดีขึ้น ไปตรวจที่โรงพยาบาล ลุกลามใหญ่โต เป็นโรคที่สามารถติดต่อไปยังผู้อื่นได้
การรักษานอกจากทางยาแล้ว คุณหมอก็ให้คำแนะนำเพิ่มเติม
ด้วยการให้ “อัด” น้ำหวาน
“วันละ 1 ขวด”
แน่นอนว่า เด็กๆ พอได้รู้ว่าต้องกินน้ำหวาน ใครๆ ก็ชอบ
แต่พอได้ลอง “อัด” จริงๆ สัก 2 วัน
ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องยากซะแล้ว
แม้ว่าจะไม่ได้ซดเพียวๆ จากขวด แต่การกินน้ำหวานวันละขวด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
หลังจากที่อาการดีขึ้นบ้าง แมวดื้อได้รับอนุญาตให้ไปโรงเรียน
และได้ฉายา กลายเป็น “บาร์เทนเดอร์” ของรุ่น
เนื่องจากได้อภิสิทธิ ที่สามารถซดน้ำหวานได้ตลอดเวลา
มีกระติกน้ำ และคูลเลอร์น้ำแข็ง ที่ซื้อน้ำแข็งวันละหลายๆ ถุง
ซึ่งแน่นอนว่า ก๊วนเกเรหลังห้อง ก็จะมี “กระป๋อง” มาฝากแช่เย็นเป็นประจำ
แรกๆ มีแค่ “กระป๋อง” อย่างเดียว หลังๆ มีโซดา น้ำอัดลมพร้อม
แม้ว่าหลังจากการป่วยครั้งนั้น
แมวดื้อตรวจเลือดแล้วไม่พบความปกติของตับแต่อย่างใด
แต่เวลาที่แมวดื้อเครียด ทำงานหนัก หรือนอนน้อย
ก็มักจะเกิดอาการตัวเหลืองให้เห็นได้ง่ายๆ
สิ่งหนึ่งที่แมวดื้อมักจะติดตู้เย็นไว้ตลอดก็คือช็อคโกแลต
พอเห็นท่าไม่ดี ก็จะรีบเพิ่มน้ำตาลในเลือดเป็นการด่วน
ขอบคุณคนพิเศษ ญาติพี่น้อง และเพื่อนๆ
ที่มักจะหอบหิ้วช็อคโกแลตมาฝากอยู่เสมอ
love me, send me chocolate
😈