วันนี้แมวดื้อตื่นเช้าเป็นปกติ
แต่ไม่ได้เป็นกิจกรรมปกติ
เพราะวันนี้ติตี้ต้องไปทำงาน ออกบูทขายของ
ที่โรงเรียนประชาราษฎร์บำเพ็ญ แถวห้วยขวาง
แมวดื้อก็ตื่นมาใส่บาตร แล้วก็เดินตามพระออกเดินทาง
ด้วยสไตล์แมวดื้อ ก็กะว่าจะเซอร์ไพรส์ติตี้ที่โรงเรียน
ตอนแรกก็ทำเนียนๆ ปล่อยให้ติตี้แพลนไปทำงานคนเดียว
ไม่บอกว่าจะไปหา หรืออะไรยังไง
นั่งรถตอนเช้า อากาศเย็นๆ ก็ได้บรรยากาศดีเหมือนกัน
ติตี้ก็ส่งข้อความว่าไปถึงที่โรงเรียนแล้ว
แมวดื้อก็เลยเดินหลบๆ ไปแอบดูติตี้
ก่อนจะเซอร์ไพรส์แสดงตัว ว่ามานั่งที่บูทด้วย
วันนี้แมวดื้อเลยได้มาลิ้มลอง “โจ๊กสยาม” ที่สาขาในห้วยขวางเลย
ปกติแมวดื้อกับติตี้ไปทานที่สาขาถนนจันทน์บ่อยๆ
รสชาติเหมือนๆ กัน
ซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นสูตรเฉพาะ (เฟรนไซน์)
หรือแมวดื้อลิ้นจระเข้แยกไม่ออกก็ไม่รู้
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
แมวดื้อนั่งบูทมองผู้คนไปเรื่อยเปื่อย
ศึกษาลักษณะ ความนึกคิด
ของบรรดาผู้ปกครอง ที่มาบุตรหลานมาแข่งขันว่ายน้ำ
หลายสิ่งหลายอย่าง คล้ายจะเป็นสิ่งที่ปฏิบัติกันมาอย่างต่อเนื่อง
ข้าวของเครื่องใช้ถูกขนกันมาเต็มที่
เสื่อ เก้าอี้ หมอน ปลั๊กไฟ พัดลม!!
ผู้ปกคองบางคนก็พาบุตรหลานมาซื้ออุปกรณ์
อาทิเช่น แว่นดำน้ำ หมวก หรือชุดว่ายน้ำ
“ก่อน” การแข่งขัน
(แอบสงสัยว่าไม่ได้เตรียมมาก่อนหรือยังไง
แล้วหากไม่ถูกใจในรูปแบบหรือราคา
มิต้องงดแข่งเหรอ)
ผู้ปกครองบางคนก็พาบุตรหลานมาซื้ออุปกรณ์
เป็น “รางวัล” ของการแข่งขัน
ซึ่งจะว่ากันตามตรง ดูเหมือนว่า “ลำดับ” ในผลการแข่งขันจะไม่มีส่วนในการตัดสินใจซื้อของเท่าไหร่
เพราะไม่ว่าบุตรหลานจะแข่งขันได้ที่เท่าไหร่ ขึ้นจากสระน้ำได้ ก็เดินตรงรี่ไปยังบูทขายของทันที!!
นอกจากบรรดาครูบาอาจารย์ ผู้ปกครอง และนักเรียนที่มาร่วมกิจกรรมแข่งขันว่ายน้ำแล้ว
บรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่มาออกบูท ไม่ว่าจะเป็นบริษัทขายอุปกรณ์เกี่ยวกับการว่ายน้ำโดยเฉพาะ
หรือร้านขายอาหาร
ต่างก็มีวิถีในการทำงาน มีลักษณะที่แตกต่างกันออกไป
หลายอย่างเป็นเรื่องน่าจะจำเพื่อเป็นแบบอย่าง
แต่บางอย่างก็เป็นเรื่องชวนขำขัน
หรือบางอย่างก็ดึงอารมณ์สงสาร เห็นอกเห็นใจออกมาได้
เมื่อพบเห็นการค้าค่อนวัน ที่ไม่กระเตื้องเลย
มองในมุมเดียวกัน หากเราต้องเป็นคนขายแล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้
ขายไม่ดี แล้วต้องเสียค่าเช่าที่
ก็คงเป็นเรื่องที่แสนสาหัสอยู่เหมือนกัน
วันอาทิตย์เบาๆ
ไม่ต้องมีกิจกรรมอะไรมากมาย
ไม่ต้องใช้ชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อหรูหรา
แค่มีคนรู้ใจอยู่ข้างๆ
แค่นั้น..ก็ดีที่สุดแล้ว
