สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา
มีโอกาสได้ดู DVD หนังไทย
สองเรื่อง สองรส
ดูจบแล้วก็หาคำตอบให้ตัวเองได้ว่า
ทำไมถึงชอบดูหนังซีรีส์
นั่นเป็นเพราะหนังไทย ละครไทย
มันขาดการเข้าถึง “บท” และ “มุมกล้อง”
ทำให้ไม่สามารถดึงอารมณ์ร่วมของคนดูเข้าไปได้
หากเป็นหนังผีบ้านเรา
จากที่เคยดู
มันมีจุดที่ “คล้าย” หนังผีญี่ปุ่น ผีเกาหลี
ซึ่งเอกลักษณ์มันคือ “ตกใจ”
เน้นที่เสียงเอฟเฟคและเพลงประกอบ
หนังผีบ้านเราก็ไม่ได้น้อยหน้า
แต่สำหรับหนังแนวอื่นๆ นั้น
จากประสบการณ์ที่ดู
ยัง “ไม่โดน” อารมณ์เท่าที่ควร
สำหรับหนังที่เพิ่งได้ดูไป
เรื่องแรก
เมล์นรก หมวกยกล้อ
ตัวละครหลักที่หยิบเอา
เทพ โพธิ์งาม
โน้ต อุดม
กิ๊ก กิจเจริญ
เนาวรัตน์
อิม อชิตะ
ซึ่งชื่อเสียง แค่ได้ยิน ก็ตลกแล้ว
แต่หนังเรื่องนี้กลับไม่ประทับใจ
ในเรื่องความตลก
ทั้งบทภาพยนตร์
เพลงประกอบ
มุมกล้อง
มันไม่รู้จะสื่อถึงอะไร
ชีวิตของพนักงานรถโดยสารก็ไม่ใช่
ชีวิตของผู้โดยสารก็ไม่ใช่
วิถีชีวิตของคนเมืองก็ไม่ใช่
ประเพณีสงกรานต์ก็ไม่ใช่
ดูจบแล้ว
มันทำให้เกิดคำบ่นในใจว่า “อะไรวะ”
ตรู “เสียเวลา” ดูอะไรอยู่ตั้งหนึ่งชั่วโมงยี่สิบนาทีเนี่ย
เรื่องถัดมา
หอแต๋วแตก
หนังเรื่องนี้ต้องบอกด้วยความสัตย์จริงว่า
ไม่รู้แบลคกราวน์อะไรเลย
ใครเล่นบ้าง
หนังเกี่ยวกับอะไร
คือไม่มีทีวีดู
ซึ่งก็ขาดเรื่องสื่อไปเลย
เคยได้ฟังประกอบจากวิทยุ
แค่นั้นเอง
หนังเรื่องนี้
มีคำเตือนเรื่องภาษาที่ใช้ในหนัง
ตั้งแต่เฟรมแรกๆ ของ DVD เลย
ซึ่งก็ทำใจตั้งแต่แรกแล้วว่า
มันต้องมีคำสมัยพ่อขุนรามเยอะแน่ๆ
แต่ก็คิดว่าหนังตลกสมัยนี้
มันก็แทบจะเป็นแบบนี้ทั้งหมด
ตัวละครของหนังเรื่องนี้
จตุรงค์ มกจ๊ก
เอกชัย
อ.ยิ่งศักดิ์
โก๊ะตี๋
แต่ละคนเอามาเล่น
ในคาแรกเตอร์ที่เห็นกันบ่อยๆ ในทีวี
มันก็เลยดูไม่ขัด
แต่ยอมรับว่า
ดูในช่วงแรกแล้วมึนตึ๊บ
เนื่องจากโดนตัดออกไปพอสมควร
เลยทำให้การดำเนินเรื่องมันกระโดด
แต่ก็ยังสามารถเอามุขกระบือมาทำให้หายมึนไปได้
สรุปหนังสองเรื่องนี้
ขอไม่ให้คะแนนแล้วกัน
ใครดูแล้วก็คงรู้ว่าเป็นยังไง
ส่วนใครยังไม่ดู
แนะนำให้เป็นตัวเลือกหลังๆ แล้วกัน
เอิ้ก..เอิ้ก