NaughtyCat

วันนี้ตอนเช้าตื่นมาทำงานตามปกติ
มีผ่าตัด
คิดเอาไว้แล้วคร่าวๆ ว่าไปกันน้อย
กะว่าเป็น “ทริปเน่า” ได้อย่างไม่ละลายใจมากนัก
เอิ้ก..เอิ้ก
กะว่าเอาเสื้อไปแค่ 3 ตัว กางเกง 2 ตัวพอ
เดี๋ยวกลับมาอาบน้ำที่เชียงใหม่ ไม่ก็กลับมาอาบที่กทม.เลย 😛

จากการคุยกับน้องลูกพรุน ผู้ร่วมทริปคนที่ 3 (นอกจากแมวดื้อและหวานใจ)
มีข่าวแว่วมาว่า หวานใจบอกน้องลูกพรุนว่า ไม่มีที่พัก คงต้องนอนเต้นท์
แมวดื้อก็รู้เป็นคนสุดท้าย ไม่ได้เตรียมแผนมาก่อนล่วงหน้า
กะนอนสบายแล้วนะเนี่ย
จัดแจงเอาถุงนอนใส่เป้ แล้วคิดว่าไปซื้อเต้นท์ใหม่เลยดีกว่า
เต้นท์ที่มี ก็นอนได้แค่ 2 คน
เผื่อว่าไปถึงโน่นแล้ว ไม่มีเต้นท์อีกจะลำบาก
ออกจากคลินิกบ่ายสามโมง แวะไปซื้อเต้นท์แล้วไปที่หมอชิต 2 เลย
ถึงหมอชิต 2 ประมาณบ่ายสี่โมง
เป้ (กล้อง) หนัก 5.5 กิโล เป้ (เสื้อผ้า+ถุงนอน) หนัก 4.5 กิโล เต้นท์อีก 4 กิโล
แบกร่วมสิบกว่ากิโล ยังคิดอยู่ว่า ถ้าติดตัวตลอด มีหวังตายแน่ๆ เอิ้กๆ แต่อย่างน้อยก็อุ่นใจว่าอยู่ได้หล่ะ
มีเวลา iYummY กันก่อนที่รถทัวร์จะออกตอนหกโมงเย็น
KFC เป็นที่ที่เราเลือกกัน แมวดื้อหลงไหลกับแป้งกรอบของไก่นุ่มๆ KFC
หวานใจลองซูชิโรล ที่เห็นพ้องต้องกันว่า “ไม่ผ่าน”

18.00 น.
รถทัวร์ ออกจากกทม. เรานั่งกันที่แถวที่ 4 ด้านหน้าของเรา ที่นั่งในแถวที่ 3 มีสาวๆ กลุ่มนึงนั่งอยู่ ซึ่งต่อมาจะร่วมวิบากกรรมเดียวกันกับเรา เอิ้ก..เอิ้ก พนักงานรถท้วร์เริ่มเปิดหนัง Bad Boy ภาคแรกให้ดูทันทีที่รถออก หนังเรื่องนี้แมวดื้อยังไม่ได้ดู ก็เลยได้ดูไปโดยปริยาย หลังจากจบแล้ว ยังไม่ทันเครดิตจะขึ้นครบ ก็เปลี่ยนแผนเป็น Bad Boy II ต่อกันเลยทันที เรียกว่าไม่ยอมให้ผู้โดยสารได้นอนเลย บังคับให้ดูหนังอย่างเดียว เพราะเปิดไฟ แล้วก็เปิดเสียงดังมาก 😛

22.00 น.
ขณะที่ Bad Boy II ถึงจุดกำลังมัน พนักงานรถทัวร์ก็ปิดหนัง เปิดคาราโอเกะ “กระแต” แต่ปิดเสียงซะงั้น ไรฟร่ะ คนที่ยังดูกันอยู่ เริ่มโวยวาย สักพักก็มีเสียงแจ้งว่าถึงเวลาพักรับประทานอาหารแล้ว…

ถึงนครสวรรค์ เข้าจุด check point แล้วก็แวะพักรถ พร้อมให้ผู้โดยสารพักกินข้าวกันรอบดึก โดยพวกเรายังไม่รับรู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ด้วยความสนุกสนานเฮฮา ยังคงคุยเล่น หัวเราะกันเช่นตามปกติ

พวกเราเห็นกับข้าวแล้ว เลือกที่จะหาอะไรอุ่นๆ รองท้องมากกว่า เลยกินก๋วยเตี๋ยวกัน ด้วยรสชาดแบบบ้านๆ นั้น หวานใจก็ยังกินได้อร่อย (มาก) อยู่ดี อาจเป็นเพราะหิว เอ๊ะ..เราเพิ่งจะกิน KFC กันก่อนขึ้นรถมากันนี่นา อิอิ

22.20 น.
หลังจากผู้โดยสารกลับขึ้นรถกันเรียบร้อยแล้ว รถก็เริ่มออกเดินทางกันต่อ แมวดื้อเกิดอาการ “Night Eating Syndrome” เริ่มกินแล้ว จะอยากกินต่อไป ด้วยอาหารว่างของรถทัวร์ที่แจกเมื่อตอนรถออกยังคงไม่ได้แตะ เนื่องจากโดยหลอกล่อให้ดูหนังแทน ตอนนี้ก็หลอกล่อไม่ได้อีกแล้ว แมวดื้อรีบเปิดจัดการโดยพลัน

แต่หลังจากแกะขนมปังไปแล้ว พนักงานก็ดับไฟทันที เอ้า… ก็กินกันอิ่มแล้ว ก็นอนดิ (เค้าคงคิดแบบนั้น) แต่แมวดื้อยังกินอยู่เลย หวานใจกับน้องลูกพรุนหัวเราะกันอีกครั้ง หุ..หุ แต่แค่ไฟดับเอง แมวดื้อไม่หวั่นอยู่แล้ว ยังคงจัดการขนมปัง ตามด้วยบัตเตอร์เค้ก พร้อมน้ำส้มจนหมด

หลังจากต่อม night eating syndrome ทำงาน ก็ตั้งท่าว่าจะนอน แต่แล้ว เสีัยง “ปิ๊บ..ปิ๊บ” ตามด้วย “อีก 20 กิโลเมตร จะถึงวัง… ” ดังแว่วๆ มา เสียงของเครื่อง GPS ที่คุ้นเคย ก้องมาในโสตประสาท เลยมองหาที่มาของเสียง จนไปสะดุดแสงวาบๆ จากผู้โดยสารที่นั่งอยู่ติดกระจก แถวที่ 1 คุณป้าคนนี้ขึ้นมากลางทาง จำได้ว่าตอนออกจาก กทม. ที่นั่งตรงนี้ยังว่าง แต่ตอนพักกินข้าวแกมานั่งแล้ว แสดงว่าขึ้นระหว่างทาง อารมณ์แกดูจะสนใจกับเจ้า GPS ที่ว่านี้ ไม่ยอมดับหน้าจอ แถมเปิดเสียงดังลั่น แมวดื้อนั่งห่างไป 4 แถว ยังพอจะฟังออก และมองเห็นหน้าจอจากแสงสะท้อนของกระจก นึกถึงตอนไปภูกระดึงคราวก่อน ที่ป๋าแมคก็นั่งติดกระจกเล่น GPS แบบนี้เหมือนกัน ทริปนี้ป๋าแมคไม่ได้ไป (แต่อยากไป) ก็เลยส่งตัวแทน คุณป้า GPS มาแทน เหอ..เหอ..เหอ หยิบกล้องลำบาก ก็เลยหยิบไอโฟนขึ้นมาถ่าย ได้รูปแบบแสงวาบๆ สีเขียวด้วย

24.00 น.
รถทัวร์เดินทางถึงจังหวัดตาก เข้าจุด check point แมวดื้อเริ่มง่วงๆ นิดหน่อย หลับเป็นพักๆ แต่เสียง “ปิ๊บ..ปิ๊บ” ก็ยังดังอยู่เป็นระยะ

จบวันแรกของทริปนี้ ไว้ต่อพรุ่งนี้นะ…

Tags: Mae Hong Son, Travel

Posted in Travel | 6 Comments »