เอนทรีนี้ออกจะแนวบ่นสักเล็กน้อย
เอิ้ก..เอิ้ก
หลายคนเห็นว่าแมวดื้อชอบกินข้าวนอกบ้าน
ชอบเสาะหาของกินตามที่ต่างๆ
ถูกปากบ้าง ไม่ถูกปาก (แมวดื้อ) บ้าง
อันนี้เป็นความชอบของใครของมัน
หลายคนบอกอร่อย แมวดื้อไปลองชิมอาจไม่ชอบก็ได้
ในทำนองกลับกัน ร้านที่หลายคนไม่ชอบ แต่แมวดื้อกลับชอบไป ก็มี
วันนี้มาคุยกันถึงเรื่อง
Disposable Restaurant
Disposable นั้นหมายถึงสิ่งที่ใช้แล้วทิ้ง
ยกตัวอย่างเช่นเข็มฉีดยา ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง
เป็นต้น
แมวดื้อก็เลยจับสองคำมารวมกัน
Disposable Restaurant
ในความหมายของแมวดื้อ
หมายถึงร้านที่ขอไปครั้งเดียว (ก็เกิน) พอ
หรือหากอยากเป็นเทวดานางฟ้า
อยากจะให้โอกาส กลับตัวกลับใจ
ก็จะให้พรแก้ตัวอีกจนวาระที่ 3
แปลว่า ถ้าหากไปเจอสิ่งต่างๆ ข้างล่างนี้
ครบ 3 ครั้ง
แปลว่าขอลาขาด อย่าได้เจอกันอีกเลย
(แต่บางร้าน ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ไม่ควรให้โอกาสนะ)
สิ่งต่างๆ ที่ว่านี้ ไม่เกี่ยวกับรสชาติอาหารเลยนะ
เรื่องนั้น ต่างลิ้นก็ต่างใจ
ไหนจะเรื่องเงินๆ ทองๆ ที่คุณภาพวัตถุแปรผันตามตลาดอีก
..แต่..
สิ่งที่แมวดื้อยอมไม่ได้!!
อันดับที่ 1
พวงสวรรค์
เอ้ย.. พวงเครื่องปรุง
จะหาว่าแมวดื้อกระแดะก็ไม่ว่ากัน
แต่ด้วยนิสัยของแมวดื้อไม่ค่อยชอบคนอาหารให้เข้ากัน
ไม่ว่าจะเป็นข้าวผัด ผัดไท ก๋วยเตี๋ยว หรืออะไรก็ตามแต่
(ที่สามารถปรุงได้ ไม่เว้นแต่พริกน้ำปลา)
และนิสัยเสียของแมวดื้อก็มักจะปรุงจนถึง “คำสุดท้าย”
ก็รู้อยู่หรอกว่าพวงฯ พี่อ่ะมีไม่เยอะ
ไหนจะต้องคอยดูแล ไม่ให้แมลงน้อยใหญ่มาตอมดม
(หรือล้างมือกันให้สะอาด อย่างเช่นแมลงวัน)
ไหนจะต้องคอยป้องกันการโจรกรรมน้ำตาลจากน้องมด
ไหนจะต้องคอยจัดการพวกลูกเด็กเล็กแดงที่ชอบเล่นพวงฯ กันร่ำไป
เอาช้อนพริก ไปใส่ในน้ำส้ม
ประหนึ่งว่าเป็นใบเมเปิล ลอยอยู่ในน้ำตก บนภูกระดึง เสียไม่ได้
แต่..อย่ากระนั้นเลย
ความสุนทรีย์ในการเยาะน้ำปลาสักหยด หรือน้ำตาลสัก 1-2 ผลึก
บนลูกชิ้นลูกสุดท้าย ที่แอบเก็บไว้กินเพื่อปิดชาม
กลับถูกขัดขวาง จากการที่พี่คนเสิร์ฟ หรือเจ้าของร้าน
หรือใครต่อใคร ยกพวงฯ ไปต่อหน้าต่อตา
ปล่อยให้แมวดื้อค้างคาใจว่ายังไม่ได้ปรุงคำสุดท้าย
บางร้านใหญ่โต เป็นร้านหรู อาหารราคาแพง
แค่มีพวงฯ ประดับไว้ “โต๊ะละชุด” ก็ไม่ทำให้ภาพลักษณ์เสียไปหรอก
เพราะถ้าหากมีบริกรหนุ่มหล่อหรือสาวสวย
มาหยิบพวงฯ ไปต่อหน้าต่อตา
ต่อให้อาหารชั้นเลิศ ละลายในปาก
ก็จะไม่มีครั้งต่อไป สำหรับแมวดื้ออีกเด็ดขาด
อันดับที่ 2
สัตว์น้อยร่วมโลก
หลายร้าน โดยเฉพาะตามริมทางเดินเท้า
ชอบปล่อยให้น้องหมา น้องแมว ข้างถนน มาเลียน้ำ
ที่เค้าจะเอามาลวกเส้น!!
หรือบางร้านก็เอาน้ำดังกล่าวมาล้างจาน!!
โอ้ว… การเป็นคนนิสัยเอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ เป็นสิ่งดี
แต่ควรดูความเหมาะสมด้วย
หรือบางร้านปล่อยให้มีคุณปีเตอร์บินมาสอดส่อง
โบกเรดาร์หาทิศทางอยู่บนโต๊ะอาหาร
แบบนี้ก็ขอลาขาดอีกเช่นเดียวกัน
อันดับที่ 3
อันนี้เมื่อก่อนค่อนข้างยอมความนะ
แต่เหมือนเดี๋ยวนี้มองภาพงานบริการมากขึ้น
(ก็ทำงานบริการเหมือนกันนิ)
การจัดลำดับคิว และทำงานอย่างเป็นระบบ
ทำให้เกิดภาพลักษณ์ที่ดี รวมถึงแสดงถึงความเป็นมืออาชีพ
ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกค้าที่มาทีหลัง สั่งอาหารก่อน
หรือสั่งทีหลัง แต่ได้อาหารก่อน
อันนี้ไม่ว่ากระบวนการทำงานจะเป็นเช่นไร
เช่นทำอาหารพร้อมๆ กัน เวลามีลูกค้าสั่งอาหารเหมือนกัน
ก็จะทำเยอะๆ แล้วแบ่งให้แต่ละโต๊ะ
แต่ก็ควรคิดและวิเคราะห์ทางที่ดูดี
ไม่ใช่โต๊ะที่มาทีหลังกินจนอิ่ม เรียกเช็คบิลแล้ว
ปล่อยให้โต๊ะที่มาก่อน นั่งคอยอาหาร (ยังไม่ได้กินสักคำ)
แล้วก็ลูกค้าที่อาศัยเส้น
ประมาณว่ารู้จักกัน
หากไม่ทำตามกติกา (ทางสังคม)
ก็ขอเชิญไปกินกันในครัวไปเลย หรือห้องลับเจ้าของร้านไปเลย
จะได้ไม่ต้องโดนขี้ปากคนอื่น เม้าอย่างงั้นโง้นงี้
ร้านไหนระบบการทำงานไม่ไหว
ก็ขอบายเช่นเดียวกัน
ง่ายๆ แค่ ไม่กี่ข้อเอ้ง
ถ้าทำได้ ร้านของคุณก็จะไม่ถูกบรรจุไว้ใน
Disposable Restaurant
ของแมวดื้อแล้ว
