แมวดื้อเชื่อว่า
“เกี๊ยว”
เป็นอาหารว่างที่อยู่คู่กับเด็กไทยมาช้านาน
จะมีใครจำได้ไหม ว่าเห็นเกี๊ยวจากรถเข็นขายลูกชิ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
แรกเริ่มเราอาจจะเห็นแค่ลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นเอ็น
ขยับเพิ่มเมนูด้วยไส้กรอกแดงๆ อันประกอบไปด้วยแป้ง
บางร้านอาจมีหมูยอทอด เอามาเสียบไม้ ปิ้งอีกรอบ
(เลยไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่า “ทอด” หรือ “ปิ้ง” กันแน่)
บางแหล่ง บางชุมชน หรือบางโรงเรียนก็อาจจะพบกับ “เกี๊ยวทอด” เสียบไม้ได้
เกี๊ยวทอดที่ว่านี้ ข้างในมักจะเป็นไข่นกกระทา
ฟองเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ตามแต่ที่จะหาซื้อได้
บางแหล่ง ก็อาจจะพบพ่อค้าแม่ค้า ดังแล้วแยกค่าย
ย้ายตัวเองมาขาย เกี๊ยวทอด แต่ไม่เสียบไม้แล้ว ขายเป็นชิ้นๆ ไปเลย
และอาจขาย (ขนมครก) ไข่นกกระทา ร่วมด้วย
เรียกว่าขายของว่างจากไข่นกกระทา โดยเฉพาะกันเลยทีเดียว
เกี๊ยวทอดนี้
หากมองเรื่องคุณค่าทางโภชนาการ
ง่ายที่สุด ก็มีโปรตีนจากไข่ และแป้งจากแป้งห่อเกี๊ยว
อาจมีน้ำตาลและพริกจากน้ำจิ้มบ้างเล็กน้อย
รสชาติเกี๊ยวทอด ไม่ค่อยแตกต่างกันมาก
(ต่างกันจากคุณภาพไข่เป็นหลัก)
สิ่งที่จะสร้างความแตกต่างของแต่ละร้านได้ ก็คือน้ำจิ้ม
ของใครจะแซ่บกว่ากัน อันนี้ก็ต้องเสาะแสวงหาร้านประจำกันเอาเอง
แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่าร้านไหน น้ำจิ้มมันต้อง “เหนียว” เลอะมือทุกร้านไป
น้ำจิ้มที่ออกหวาน ก็ต้องมีความเหนียวสิคะ :dance: