วันนี้ติตี้ไปทำงาน ออกบูทขายของถึงนครปฐม
แมวดื้อเองก็ไม่สบายนิดหน่อยตั้งแต่วันศุกร์
ติตี้ก็เลยให้แมวดื้อพัก
เมื่อคืนแมวดื้อก็นอนแต่หัววันเลย
เพราะวางแผนจะไปเซอร์ไพรส์ติตี้ถึงนครปฐม!! (อีกล่ะ)
หากนั่งรถทัวร์หรือรถตู้ไปนครปฐม
ก็คงถึงตั้งแต่เช้า
แมวดื้ออยากไปถึงสักเที่ยงๆ
ซื้อมื้อเที่ยงไปให้ติตี้ด้วย
ก็เลยแพลนการเดินทางด้วยรถไฟ
แมวดื้อชอบนั่งรถไฟ
เพราะเป็นพาหนะไม่กี่อย่าง ที่แมวดื้อสามารถนั่งมองกิจกรรมของผู้ร่วมทางได้
หากเป็นรถทัวร์ รถตู้ เครื่องบิน ต่างคนต่างนั่งที่นั่งตัวเอง
หันไปทางไหนก็เต็มระยะสายตาแล้ว
หากเป็นรถไฟ เราจะลุกขึ้นยืนบ้าง นั่งบ้าง หรือบางทีก็ย้ายที่นั่งได้อย่างชิลๆ
เราคุยกับคนกลุ่มนี้แล้ว จะย้ายไปคุยกับกลุ่มอื่นก็ได้
แมวดื้อสังเกตอย่างนึง
บนรถไฟ เรามีอิสระในการคุยกับผู้คนมากกว่าพาหนะอย่างอื่น
ลองนึกๆ ดู อย่างรถทัวร์หรือรถตู้ คนที่นั่งติดกับเรา เรายังไม่เคยคุยเลย
แมวดื้อเผื่อเวลาเอาไว้สำหรับมื้อเข้าของตัวเองนิดหน่อย
ซึ่งแน่นอนว่าหากมาขึ้นรถไฟที่หัวลำโพง
แมวดื้อไม่พลาดกาแฟของร้านนี้แน่นอน
และหากมีเวลามากพอ
ขออาหารเช้าด้วยเลย
รถไฟเที่ยวสายนิดนึง
ปกติหากเดินทางด้วยรถไฟ แมวดื้อมักจะเลือกเที่ยวที่ก่อนเคารพธงชาติ
แต่คราวนี้สายเก้าโมงกว่าเลย
รถไฟออกตรงเวลานะ
ลมเย็นๆ พบเมฆสีเทาเป็นระยะ
ฝนตกตอนอยู่รถไฟได้นะ แต่ตอนลงรถไฟแล้ว ขอให้อย่าตกเลยนะ
รถไฟมาถึงสถานีนครปฐม
ซึ่งแมวดื้อแพลนว่าจะหาซื้ออาหารกลางวันแถวๆ องค์พระปฐมเจดีย์
แต่ด้วยความที่ยังสายๆ อยู่เลย
แมวดื้อก็เลยแพลนนั่งรถไฟต่อไปยังสถานีพระราชวังสนามจันทร์
ตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นถ่ายรูปที่พระราชวังสนามจันทร์ก่อน
แล้วค่อยย้อนกลับไปยังแถวๆ องค์พระปฐมเจดีย์
พอลงรถไฟได้
..โอ้ว..
สภาพอย่างที่เห็นเลย
เป็นสถานีกลางทุ่ง
ตัวสถานีมีเพียงป้ายและศาลานั่งพัก
แค่นั้นจริงๆ
ไม่มีป้ายบอกทางใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มีคิวรถหรือร้านค้าให้ถามอะไรเลย
แมวดื้อเริ่มออนไลน์เปิด google maps หาตำแหน่งตัวเอง
ดูแล้วก็แอบงงๆ นิดหน่อย
ลองสอบถามคนที่เดินผ่านมา ก็ไม่รู้
(ถามทางไปพระราชวังสนามจันทร์)
ดูท่าทางเป็นคนในพื้นที่ เพราะเดินฉับๆ ข้ามทางรถไฟไปยังซอยเล็กๆ แถวนั้น
หากคนในพื้นที่ไม่รู้.. แล้วใครจะรู้เนี่ย
ขณะที่ยังหลงทางอยู่นั้น
แมวดื้อก็ยังไม่วายทำชิล ถ่ายรูปไปเรื่อย
เอิ้ก..เอิ้ก
สุดท้ายเดินไปตาม google maps ทิศทางที่คิดว่าน่าจะใช่
ถามทางแม่ค้่าขายน้ำหวานสีๆ
บอกให้เดินวนอ้อมมหาวิทยาลัยศิลปากรไปเข้าทางด้านหน้า (ถ.ราชวิถี)
ซึ่งแมวดื้อดูจากระยะทางแล้ว สงสัยจะใช้เวลานานอยู่
เห็นใน google maps บอกมีซอยเล็ก จาก ถ.เหนือวัง (ตรงสถานีรถไฟ)
เข้าไปยังมหาวิทยาลัยศิลปากรเลย
ก็น่าจะเข้าได้สิ
แมวดื้อลองผิดลองถูกอยู่ 3-4 ซอย
(เป็นซอยตันแทบทั้งสิ้น)
จนมาเจอซอยนึง เดินเข้ามาสุดซอย มีสะพานเล็กๆ
มีประตูรั้ว เห็นพระที่นั่งฯ ไกลๆ
..แต่..
ประตูปิด และเข้าไม่ได้!!
มีป้อมยาม แต่ไม่มีใครแถวนั้นให้ถามเลย
สุดท้ายก็ต้องเดินย้อนกลับออกจากซอยนั้น
ยอมแพ้.. ไม่ไปพระราชวังสนามจันทร์แล้ว
เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน
แดดเริ่มออก เหงื่อก็เริ่มมา
แมวดื้อเดินย้อนตามเส้นทางรถไฟ
ตั้งใจว่า หากเจอรถโดยสาร จะเกาะรถหาทางกลับไปยังองค์พระปฐมเจดีย์
รีบหาซื้อมื้อเที่ยง แล้วบึ่งรถไปหาติตี้เลย
เดินเรื่อยมาจนทางแยกใหญ่
บังเอิญมีวินมอร์เตอร์ไซต์อยู่ตรงแยกพอดี
แมวดื้อเลยถามถึงเส้นทางโรงเรียนที่ติตี้ไปออกบูธ เผื่อเอาไว้ ซื้อมื้อเที่ยงแล้ว จะได้เรียกรถถูก
แมวดื้อคิดไปว่าโรงเรียนไม่น่าจะมีเยอะ น่าจะอยู่ใกล้ๆ และเป็นที่รู้จักกัน
ปรากฏว่าพี่วินมอร์เตอร์ไซต์ไม่รู้จัก!!
พี่วินปรึกษากันหลายคนก็ยังไม่มีใครรู้
มีคนขี่มอร์เตอร์ไซต์ผ่านมาคนนึง พี่วินก็อาสาไปถามให้
สรุปได้ความว่า โรงเรียนอยู่อีกตำบลนึง!!
หากเทียบกับในเมืองกรุง
ตำบลอาจเทียบได้กับแขวง
แค่ข้ามแขวงก็ไม่ไกลมากเท่าไหร่ใช่ไหม
แต่หากคุ้นเคยกับต่างจังหวัด อาจจะพอนึกออก
ข้ามตำบลนี่ บางจังหวัดไกลมากเลย
แมวดื้อก็เริ่มหวั่นๆ
หากย้อนกลับไปองค์พระปฐมเจดีย์ก่อน แล้วไปหาติตี้
น่าจะระยะทางหลายกิโลเมตรอยู่ กว่าจะถึงก็คงเลยเที่ยง ติตี้คงหิวแย่เลย
(ติตี้..คงจะรู้หรอก…ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปหานิ)
แมวดื้อก็เลยตัดสินใจ ให้พี่วินมอร์เตอร์ไซต์พาไปส่งที่โรงเรียนเลยดีกว่า
ซึ่งขอบอกว่า เป็นประสบการณ์ที่เสียวและมันมาก
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
เนื่องด้วยเป็นมอร์เตอร์ไซต์แบบผู้หญิง รุ่นเก่าๆ นิดนึง
และเส้นทางที่พี่วินขี่ไปส่ง คือออกซุปเปอร์ไฮย์เวย์
ถนน 4 เลน รถวิ่งด้วยความเร็วสูง
และพี่วิน วิ่งเลนขวาสุด!!
บร๊ะ…จ้าว
นั่งซ้อนไป เหลียวหลังตลอด
เพราะถนนก็ไม่ค่อยดีนัก
ต้องคอยหลบหลุมต่างๆ
ทำให้ต้องวิ่งทั้งเลนขวาสุดบ้าง เลน 3 บ้าง ไหล่ทางบ้าง
กลัวช่วงเปลี่ยนเลนกระทันหัน (หลบหลุม) รถเร็วข้างหลังมาจะหลบไม่ทัน!!
อีกทั้งแมวดื้อขนกล้องและเลนส์ไปเต็มสตรีม
คิดดูว่าน้ำหนักเป้ 15+ กิโลกรัม ซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซต์ เวลาตกหลุมจะมันแค่ไหน
นานกว่า 20 นาที ที่แมวดื้อผจญอยู่บนถนนใหญ่
ก่อนจะกลับรถแล้วเข้าถนนเล็กๆ เดินทางต่อไปจนถึงจุดหมาย
แมวดื้อลงจากมอร์เตอร์ไซต์ด้วยทรงผมเด็กแนว
ระยะทางค่อนข้างไกล แถมขากลับพี่วินอาจไม่มีผู้โดยสาร
ก็เลยให้ทิปไปตามระเบียบ
พอไปถึงก็ส่ง whatsapp ชวนติตี้กินข้าว
ติตี้งงๆ เพราะไม่คิดว่าจะไปเซอร์ไพรส์
ตกใจใหญ่เลย
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
จากนั้นแมวดื้อก็รับผิดชอบหามื้อเที่ยงให้ติตี้ทาน
จากการเดินไปเดินมา
ทำให้เห็นความแตกต่างจากครั้งที่แล้ว ที่ตามติตี้ไปออกบูธ
ผู้ปกครอง ญาติ ผู้ติดตาม คณะครูโรงเรียนต่างๆ จัดข้าวของมาเต็ม
ทั้งอาหาร เครื่องดื่ม เสื่อ หมอน เก้าอี้ ปลั๊กไฟ โน้ตบุค แทปเลต อูคูเลเล่ กีต้าร์
การใช้เวลาว่างในการนั่งรอ มีทั้งอ่านหนังสือ อาบน้ำให้น้องหมา (พาไปด้วย)
ตัดเล็บ ปั่นหู สระผมให้เด็กๆ (อย่างกับอยู่ในสวนสยาม)
สำหรับเด็ก บ้างก็เล่นของเล่น หุ่นยนต์ ตุ๊กตา ลูกดิ่ง หรือนอนเปล!!
ชิลเหมือนอยู่บ้านกันเลย
แมวดื้อคิดว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างนึงนะ
การใช้ชีวิตแบบชิลๆ มันก็ทำให้มีความสุขดี
แมวดื้อนั่งอยู่ในบูธไม่นาน ก็ได้เวลากลับ
กลับรถตู้ ได้นอนไปหนึ่งตื่น
ลืมไปเลย..ว่าไม่สบาย
คราวหน้า หากติตี้ไปออกบูธ คงคิดว่าแมวดื้อต้องตามไปอีกแน่ๆ
เห็นที จะเซอร์ไพรส์ไม่ได้ตลอดแล้ว
:yawn: เหอๆ ขำตรงทรงผมเด็กแนว มันไกลและอันตรายมากเลยนะนั่น ตอนที่แมวดื้อเล่าว่านั่งมอไซค์มาไกลยังนึกไม่ออก แต่ตอนเดินเข้ามาตกใจจริงๆ ตอนเช้าแอบคิดว่าจะมามั้ยน้า แต่พอสายแล้วเลยเลิกคิด เหอๆ น่ารักที่สุดอะ :winklove: