::อัพเดต Page About::
อันนี้เขียนไว้เลย ไม่ต้อง Tag (เข้าใจป่ะ) ไม่รู้มันจะระบาดอะไรกันนักหนา ตอนแรกว่าไม่อัพไดหนีแล้วเชียว โดนหวานใจ Tag จนได้ เอาเป็นว่ามาเขียนไว้ในนี้แทนแล้วกัน เอิ้ก..เอิ้ก
1.อันตัวข้าเจ้าเป็น “ผู้ชาย” แต่เด็กๆ ชอบเรียกเจ๊ เพราะตั้งแต่อัพไดฯ มา ไม่เคยลงท้ายด้วย “ครับ” เลยสักครั้ง 
ไม่ได้ถือเป็นการปกปิด เพราะพูดถึงหวานใจบ่อยๆ เอาน่า… น่าจะเดากันได้ แต่ว่าหลายครั้ง โดนเรียกเจ๊ เพราะนิสัย “ขี้วีน” ชอบประชดประชัน นั่นแหละ แต่ยืนยันว่ามีระยางค์ยื่นออกมาระหว่างขาสองข้างแน่นอน
2.เรียน ป.1-ม.6 จากสาธิตเกษตร แล้วก็มาเรียนเป็นสัตวแพทย์ที่จุฬา เค้าว่ากันว่าเด็กสาธิตมักจะบ้ากิจกรรม (เกี่ยวไหมฟร่ะ) พอเข้าจุฬา ก็บ้ากิจกรรม เรียนบ้าง ไม่เรียน(บ่อย) วันแรกของเฟรชชี่ก็ทำตามเนื้อเพลง “เดิน..เดินเถิดรา นิสิตจุฬา ไปมาบุญครอง” น่ารักเจงๆ แทนที่จะเรียนในคณะฯ แค่ 6 ปี (คณะอื่นเค้าเรียนกันแค่ 4 ปีก็รีบจบกันไปถึงไหนแล้ว) แต่นี่หันไปเอาดีเรียนวิชาต่างคณะเต็มไปหมด ทั้งว่ายน้ำ แบดมินตัน เทนนิส แถมเรียนลีลาศกับดนตรีซะอีก มันเอาไปช่วยรักษาสัตว์ตรงไหนเนี่ย เหอ.. เหอ.. เหอ.. ทำให้ดรอปวิชาในคณะ เพื่อไปเรียนกับสาวๆ นอกคณะ (ซะงั้น) แต่พอกลับมาเรียนในคณะก็ได้วิชาความรู้มาเต็มๆ โดยเฉพาะวิชาแมลงวันและเห็บ หมัด ทำให้จบช้ากว่าเพื่อนๆ แต่ก็มองต่างมุม (อ๊ะ.. think different ไง) เราได้เรียนวิชาที่เพื่อนๆ ไม่ได้เรียน แล้วก็ได้รุ่นน้องและเพื่อนต่างคณะมาเป็นเพื่อนอีกเยอะแยะ
3.ชีวิตในวัยเรียน ตั้งแต่ประถมจนถึงอุดม แต้พานิชเลย (มุขแป้ก..ขออภัย) บ้าดนตรี บ้าพวก super hero เอ้ย… นักดนตรีที่เป็นแรงบันดาลใจอ่ะ พวก guitar hero พวกวงดนตรี heavy metal ทำให้เล่นดนตรีแล้วก็ฟังเพลงที่เด็กวัยรุ่นสมัยนั้นฟังกัน ประมาณว่าฉานหูทองนะเฟร้ย ฟังได้ ทั้งที่ไม่รู้สึกว่ามันเพราะสักนิดเดียว แต่ต้องฟัง แล้วก็แกะโน้ตเพื่อเล่นให้ได้ ใครเล่นได้เหมือนเก่งกว่า ประมาณนั้น พอเริ่มทำงาน ไม่มีเวลาโว้ย.. ทำงานตั้งแต่ 9 โมงเช้า เลิก 4 ทุ่ม ทำงานแถวอ่อนนุช บ้านอยู่ลาดพร้าว ทำงานทุกวัน พวกคุณๆ ที่ทำงานออฟฟิศหรือรับราชการ ทำงาน 8 โมเช้า หกโมงเย็นก็ไปเดินห้างกันแล้ว แต่นี่..แม่ค้าข้าวมันไก่หน้าคลินิก ดูละครกันจะจบแล้ว เราเพิ่งจะปิดร้าน กลับบ้าน.. }}วัยรุ่นเซ็งเป็ด{{
4.ต่อจากข้อ 3
ก็ทำไมหล่ะ อยากจะแยก ไม่ชอบรวม ไม่กินเส้น มีอะไรอ่ะเป่า
พอทำงานแล้ว เริ่มสนใจบ้าเทคโนโลยีอีกครั้ง หลังจากห่างหายไปนานกว่า 10 ปี จำได้ว่าเด็กๆ ตอนจับคอมพิวเตอร์ครั้งแรก พ่อซื้อมาแล้ววางไว้ทิ้ง (คงจะอวดลูก) หาได้รู้ไม่ ตอนเช้าลูกได้แอบตื่นเช้ากว่าปกติ เพื่อไปเล่น โอ้ว…มหัศจรรย์จริงๆ กดโน่น กดนี่ ตามหนังสือข้างๆ อยู่พักนึง พอกด Return ได้ ป่ะ.. ตายห่ะแล้ว เครื่องไม่รู้เป็นไร มีตัวอักษรกระพริบยาวเป็นกิโลแม้ว แล้วท่าทางไม่ยอมหยุดซะด้วย ก็จะอะไรซะอีก พิมพ์ตามหนังสือ เรื่องคำสั่ง print ใน basic (แค่บอกปุ่ม return กับโปรแกรม basic น่าจะเช็คอายุได้เป็นอย่างดี ) แล้วดันเขียนโค้ด For n= 1 to 999 มันก็วิ่งไปสิ พิมพ์ชื่อออกมา 999 ครั้ง เหอ.. เหอ.. เหอ แต่ละครั้งที่พิมพ์ออกมา ดันมีเสียงด้วยนี่สิ โดนตียับเลย T-T
5.ต่อจากข้อ 4
อ๊ะ… จบเรื่องตอนเด็กแล้วไง ต่อตอนโต เหมือนหนังไทยไง พักโฆษณาแป้บเดียว โตแล้ว…
พอทำงาน หลังจากไปนั่งร้านเนท (เพราะติดแชต) อยู่นาน กัดฟันซื้อคอมเป็นของตัวเอง คราวนี้เลิกแชตจาก pirch mIrc มาเล่น MSN แทน 555+ เริ่มเข้าเว็บมากขึ้น ค้นข้อมูลมากขึ้น หาคำตอบในเรื่องที่อยากรู้ ถ้าเรื่องไหนโดนใจ หาคำตอบไม่ได้ ไม่ยอมนอนเลยทีเดียว ก็เลยมีเรื่องให้ศึกษามากมาย เกือบ 10 ปี ที่อยู่ในวงการไอทีมาก มีเรื่องสนใจมากมาย อาทิเช่น พีดีเอ โทรศัพท์มือถือ การทำเว็บ และล่าสุด Playstation Portable (PSP) ควักกระเป๋าทำเว็บขึ้นมาให้เด็กๆ มันด่าทุกวัน แต่เนื่องจากไม่ชอบเหมือนใคร เลยไม่ปิดเว็บทิ้งไป เอ๊ะ.. เกี่ยวกันไหมเนี่ย
แมวดื้อ
Life of Mine, Think Different