แมวดื้อชอบข้าวหมูแดงมาตั้งแต่เด็ก
ตอนเด็กๆ จะต้องเดินจากปากซอยเสนานิคมไปยังมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ทุกวัน
อาหารเช้าในวัยเด็กของแมวดื้อจึงเป็นอาหารที่สามารถหาได้จากระหว่างเส้นทาง
ปากซอยมีร้านข้าวมันไก่อยู่ร้านนึง
เดินออกมาจากซอย ที่หน้าป้ายรถเมล์ก็จะมีร้านขายหมูปิ้งเจ้าประจำ
ที่แมวดื้อมักจะซื้อไปแชร์กับเพื่อนๆ ในวิชาคหกรรมบ่อยๆ
เดินผ่านป้ายรถเมล์อีก 2 ป้าย ก็จะมีร้านข้าวหมูแดง
ซึ่งถ้าหากวันไหนไปเร็ว แมวดื้อก็จะนั่งทานที่ร้านเลย
หากวันไหนไปสายก็จะซื้อไปทานที่โรงเรียนแทน
(ไปสายแล้วยังมีเวลาไปทานที่โรงเรียนอีกนะ)
สิ่งที่อยู่ในข้าวหมูแดง
ที่แมวดื้อชอบ
ไม่ใช่ที่เนื้อหมูแดง แต่เป็นที่น้ำหมูแดงเสียมากกว่า
แมวดื้อชอบน้ำซอสที่เป็นเหนียวๆ หวานๆ
อย่างน้ำหมูแดงงี้ น้ำหมูสะเต๊ะงี้
คือทานกับข้าวเปล่า (ไม่เอาหมู) ก็ได้อ่ะ
ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า
จำได้ว่าเมื่อก่อนข้าวหมูแดงก็จะมีแต่หมูแดงกับกุนเชียงนะ
สมัยนี้ต้องมีหมูกรอบมาด้วยทุกทีสิน่า
แถมยังมีเมนูข้าวหมูกรอบแยกออกมาต่างหากอีก
ดังแล้วแยกวงนี่นา
เมื่อก่อนแมวดื้อปรุงด้วยซีอิ้วนิดเดียว
หลังๆ เห็นคนอื่นใส่น้ำส้มด้วย
พอลองปรุงดูบ้าง เออ.. ใส่พริกเข้าไปอีกหน่อย เข้าท่าดีเหมือนกัน
แต่ปรุงเสร็จทีเดียว หน้าตามันจะไม่น่ากินอย่างมาก
แดงๆ ดำๆ มีเหลืองๆ (จากไข่) อีกนิด
ดูสกปรกมาก
นั่นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่แมวดื้อชอบ กินไปปรุงไป
“คำสุดท้าย…ก็ขอปรุง”
ใครขโมยพวงเครื่องปรุงไป โกรธมาก!!
ถ้าคำสุดท้ายยังไม่เข้าปาก ใครอย่าได้มาหยิบพวกเครื่องปรุงไปเด็ดขาด
เลิกกินมาก็หลายร้านล่ะ
(ด้วยเหตุผลแค่นี้แหละ ไม่มีอะไรมาก)
